BŁOGOSŁAWIONY ALUMN TADEUSZ DULNY
Tadeusz Dulny urodził się 8 sierpnia 1914 roku w Krzczonowicach. Był jednym z ośmiorga dzieci Jana i Antoniny z domu Gruszka. Został ochrzczony w ćmielowskim kościele 9 sierpnia 1914 roku. Uczył się w gimnazjum im. Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie zdał maturę w roku 1935. Wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku.
Po rozpoczeciu II wojny światowej, 7 listopada 1939 roku, został aresztowany wraz z innymi klerykami i profesorami Seminarium Duchownego. Do 16 listopada 1940 r. przebywał w więzieniu we Włocławku, potem przewieziony do klasztoru w Lądzie, który był miejscem internowania. 26 sierpnia 1940 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Ostatnim etapem jego życia był pobyt w obozie w Dachau, do którego dotarł 15 grudnia 1940 roku. Otrzymał numer 22662, przydzielono go na blok 28. Według relacji naocznych swiadków, Tadeusz Dulny w sytuacji nieludzkiego poniżenia i pracy ponad siły, przy nieustannym zagrożeniu życia, nie utracił pogody ducha i optymizmu, przez co wspierał współwięźniów. Jego wiara była umocniona gorliwą modlitwą. W obozie należał do kilkudziesięcioosobowej grupy modlitewnej, zawiązanej w tajemnicy przed władzami. Miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Niekiedy potrafił oddać słabszym swoją głodową porcję jedzenia. Śmierć głodowa nastapiła 7 sierpnia 1942 roku. Władze obozowe przesłały rzeczy alumna najbliższej rodzinie, z informacją o jego śmierci.
Papież Jan paweł II beatyfikował alumna Tadeusza Dulnego w Warszawie 13 czerwca 1999 roku w grupie 108 polskich męczenników. “Martyrologium Romanum” wspomina błogosławionego Tadeusza Dulnego 6 sierpnia, natomiast wspomnienie wszystkich 108 męczenników przypada w Polsce 12 czerwca.